Het kan je overkomen. Ook als je denkt: dit overkomt míj niet.

Vandaag begeleid ik een cliënt in een coachingsessie.
Een vader, midden in een ingewikkelde scheiding.
Waar ze eerst mondelinge afspraken hadden gemaakt, is het nu een vechtscheiding geworden.

En ineens — van de ene op de andere dag — ziet hij zijn kinderen niet meer.
Hij dacht: dit kan toch niet gebeuren?
Hij zei tegen me: Ik had nooit, nooit gedacht dat ik dit uit mijn handen zou laten glippen.

Zijn emoties zitten echt hoog.
Boosheid & verdriet. Alles in hem wil vechten.

Hij wilde naar een mediator & zij koos voor een advocaat.
Zo kwam hij bij mij als coach. Om te kijken: hoe nu verder?
Hoe vind ik een opening, hoe kan ik weer in gesprek komen — zonder dat ik alles vanuit verwijt of emotie op papier zet?

In onze sessies onderzoek ik met hem wat hij ervaart en waar dat voor staat, en hoe hij daarin zijn eigen richting kan vinden.
Niet om de strijd te winnen, maar omdat hij op zoek is naar een dialoog met de moeder van zijn kinderen.

Inmiddels zitten ze samen bij een mediator
(niet bij mij, want ik ben zijn coach).

👉 Een hele kleine opening & een eerste stap vooruit.

💬 Herken jij dit misschien? Of ken je iemand die hier middenin zit?

Stuur gerust een bericht — dan kijk ik met je mee.