Heb ik zelf ooit een mediator nodig gehad? Ja. Twee zelfs.

Tijdens mijn scheiding – inmiddels acht jaar geleden – zaten we aan tafel bij twee mediators.

Bij de eerste voelde ik meteen: ik ben hier nog niet klaar voor.
Er werd veel besproken, maar de mediator voelde niet aan dat ik niet in de juiste positie zat om al afspraken te maken. Er was geen ruimte om echt kwetsbaar te zijn. Geen veilige setting waarin je eerlijk kunt uitspreken wat er speelt.

Later volgde een tweede traject, ook met de kinderen erbij.
Al bij binnenkomst wist ik: dit klopt niet. De dynamiek tussen ons als ouders, als gezin, voelde niet goed & ondanks dat het werd voorgesteld als een volgende stap, ben ik ermee gestopt. Zonder overleg. Puur op gevoel.

♠️ Mediation is vrijwillig.
Als één van de partijen zegt: ik stop, dan stopt de mediation.
Dat is een essentieel principe.

Achteraf weet ik: er was geen sprake van informed consent.

Ik wist op dat moment niet waar ik ‘JA’ tegen had gezegd. Precies dat is wat tijdens mijn mediation-opleiding vaak aan bod kwam: hoe belangrijk het is dat partijen echt begrijpen waar ze instappen, wat hun positie is en wat hun rechten zijn – voordat het gesprek überhaupt begint.

Dat besef is me altijd bijgebleven.

♣️ Wat ik meeneem in mijn werk?
Dat mediation alleen werkt als je er echt aan toe bent. Dat je als mediator moet kunnen aanvoelen of iemand in zijn of haar kracht staat – ook als alles nog moeilijk en rauw is. Dat het belangrijk is om stil te staan bij wat er onder de oppervlakte speelt, voordat je op papier iets probeert vast te leggen.

Zeker als er kinderen bij betrokken zijn.
Dan gaat het niet om wat jij als mens graag wil, maar om wat er écht nodig is – in het belang van jullie kinderen.

Die verantwoordelijkheid ligt bij de ouders. Niet bij de kinderen.