Soms weet je het gewoon niet meer.
Niet wat je voelt. Niet wat je nodig hebt. Alleen dát het zo niet langer kan.

Een cliënt vroeg me tijdens een kennismakingsgesprek:
Heb jij ooit meegemaakt dat je niet wist wat voor hulp je nodig had… maar wél dat je hulp nodig had?

Ja. Dat herken ik.

Na iets wat me diep raakte, werd ik aan het eind van die dag gebeld door Nathalie, een van de directeuren van mijn werk.
Ze zei: Als je iets nodig hebt, bel me, of stuur me een WhatsApp.

Ik dacht: wat lief… maar wat voor hulp zou ik überhaupt nodig hebben? Ik had geen idee. Tot die nacht. Mijn eerste paniekaanval.

Kort daarna zat ik bij een traumatherapeut.
Ik dacht nog: ik ga toch niet zomaar met een vreemde mijn verhaal delen? en: is dat niet voor mensen die écht iets onmenselijks hebben meegemaakt?

Het hielp. Hij liet me vertellen. Op mijn manier. Ergens tijdens de gesprekken voelde ik dat ik begon te knokken om dit niet mijn leven te laten bepalen.

Na een aantal gesprekken wist ik: ik kan dit zelf.
En mocht het ooit nodig zijn, dan mocht ik hem altijd appen.

Wat ik toen nodig had, geef ik nu aan anderen:
Veiligheid, zonder druk. Ruimte, zonder oordeel.

Alleen de ruimte om te delen wat jij wílt delen en samen onderzoeken wat jou helpt om weer vooruit te komen.

Zodat jij voelt:

ik kan dit & ik hoef het niet alleen te doen.